Adimen urritasuna eta familia

Oraingoan, familiaren garrantziaz aritu naiz, hauek baitira, haurren sostengu eta laguntzari oinarrizkoenak. Hauek betetzen duten funtzioak, eta bere gain hartzen dituzten ardurak, funtsezkoak izango dira haurraren oinarrizko  beharrak asetzeko eta haien etorkizuna bermatzeko. Horretarako, aurreko egunean irakurritako "El Ciclo vital de la familia de la persona con disminución psíquica" irakurgaia oinarri hartuta, hurrengo lerroak idatziko ditut.

Emakumea, haurdun gelditzean, kasu gehienetan beldurra sentitzen dute, bere haurra osasuntsu ez jaiotzearen beldurra hain zuzen ere. Hori dela eta, hauek betetzen duten poztasunaz gain, jaiotzaren momentua iristeko irrikan egoten dira.

Jaioberri batek, dinamika familiarra erabat aldatzen du, eta are gehiago, jaioberria adimen urritasuna edo bestelako nahaste bat pairatzen duenean. Horrelako berriak bat-batekoak izan edo ez, ez dira gustukoak inorentzat, eta ondorioz, onarpen prozesua luzea eta gogorra izaten da.

Gurasoak, aipatutako prozesu luze horretan, hiru fase ezberdinetatik pasatzen dira.  Denok dakigun bezala, familia bakoitza testuinguru ezberdin batean bizi da, mundu bat da, eta horren arabera, familia bakoitzaren erantzuna ezberdina izango da, eta prozesuari euren estilo eta heldutasunaren arabera egingo diote aurre.

Hasiera bateko momentua oso gogorra da, eta bertan sentimendu eta egoera emozional ezberdinetatik pasatzen dira.  Momentu horretan shock  egoeran daudela esan daiteke. Ez dute ulertzen zergatik haiei gertatu zaien, eta onartzea kostatzen zaie. Hori dela eta, garrantzitsua da, gurasoak beste guraso elkarteen erreferentziak jakitea, informazioa eta enpatia jasotzen duten bitartean.

Erreakzio fasea dator gero. Bertan, gurasoek ez dute onartzen, ukatzen dute haien seme-alaba urritasunen bat izatea. Baina fase hau gainditze ezinbestekoa izango da aurrera egiteko. Izan ere, guraso batzuk ez dute onarpena izaten eta ezin izaten dute aurrera jarraitu. Gainera ez sinestea ematen denean, mediku batetik bestera joaten hasten da, errealitatea behingoz asimilatzeko. Garrantzitsua da profesional bat baino gehiagoren iritzia eta diagnostikoa izatea, guztien arteko kontrastea egin ahal izateko. Etapa honetan, gurasoak lasaitzen saiatu behar gara, gertu sentitu behar gaituzte.

Azken fasea, errealitatearen onarpen mentala da, eta berehala era aktiboan  jartzen dira. Zer egin daiteke? Nola lagundu dezakegu gure seme-alaba? Horrekin batera, gainerako familiari, ingurukoei eta beste anaia-arreba izatekotan, azaltzeko garaia da, eta hori gurasoei dagokie.

Familia hauek energia fisikoaren, psikologikoa eta emozionala izatea ezinbestekoa izango da eguneroko errutinak aurrera eramateko. Etengabe lanean eta informazioa jaiotzen dabiltza, haien seme-alabaren beharrak erarik egokienean erantzun ahal izateko. Aipatzeko da, batzuetan, familian eta testuinguruan egin behar diren moldakuntzak oso garestiak direla, eta edozeinek ezin izaten du nahi beste aldaketa egin.

Honelako esperientzia bizi izateak, familiaren pentsamendua eta jarrera baldintzatzea eta aldatzen dakar. Hauen ardura, esan bezala, haurraren beharrak erantzutea eta oinarrizko gaitasunak garatzen laguntzea izango da, normalizazio printzipioaren bidez. Horrez gain, egoera berdina duten familiekin harremanetan eta esperientziak edo egunerokotasuna elkartrukatzea garrantzitsua izaten da haientzat. Baina, garrantzitsuena, elkarteekin, laguntza zerbitzuekin, eta eskolarekin taldeka eta norabide berean lan egitea izango da, hauen arteko kolaborazioa eta koordinazioa sustatuz.

Adimen urritasuna duten haurren eta familien inguruko harremanaren inguruan, klasean, "María y yo" dokumentalaren inguruan mintzatzen egon ginen, hau baita goian azaldutakoaren isla.  Dokumentalak, María izeneko neska baten egunerokotasuna eta eguneroko errutinak  azaltzen du, hau autismoa duelarik, non familiaren esfortzu eta lan gogorrari esker, autonomia eta autoesimua lantzen duten saiatzen diren.